چه خوش گفت!

چند روز پیش تو این فکر بودم که برای تولد دوستم از طریق سایت گل‌بازار چند شاخه گل بفرستم. کافیه دسته گل و نوشته مورد نظرتون و اسم و شماره تلفن طرف رو بهشون بگی اونوقت اونا خودشون بهش زنگ میزنن و میگن یه بسته داری آدرس بده کجا تحویلتون بدیم.

تصور میکردم چقد موقع شنیدنش سورپرایز و خوشحال میشه و صورت و لبخندشو تو ذهنم تجسم میکردم.

 چون خودم دوستی  داشتم که خارج از ایران زندگی میکرد و تا حالا خونمون هم نیومده بود و از این طریق بسته‌ای برام فرستاد و واقعا اتفاق قشنگی بود برام، حس خوبی داد. ولی یه چیزش برام خوشایند نبود اینکه وقتی خودم هدیه‌مو براش نبرم و چشم تو چشم خوشحالیشو نبینم چه فایده.؟

یا به قول سعدی :

"یاد دارم در ایام پیشین که من و دوستی چون دو بادام مغز در پوستی صحبت داشتیم، ناگاه مغیب افتاد. پس از مدتی که بازآمد عتاب آغاز کرد که درین مدت قاصدی نفرستادی. گفتم: دریغ آمدم که دیده‌ی قاصد به جمال تو روشن گردد و من محروم".